Είναι καιρός που ξεχνάω… όμως θυμάμαι πάντα πως κάτι μου διαφεύγει… ένα μαύρο συννεφάκι στον ορίζοντα της καθημερινότητας μου. Πολλές φορές ντρέπομαι να λέω πως από τόσο νωρίς ξεχνάω… αν δεν γράψω, δεν θυμάμαι… αλλά και πάλι, κάτι φορές ξεχνάω να κοιτάξω τη σωστή σημείωση… Όμως σήμερα, ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, μου θύμισε πως δεν […]
Πάντα επιστρέφω εδώ όταν δω την απειλή… αγαπημένη διαδρομή για να ακούσω τη φωνή και τις σιωπές μου. Με μονόλογους του παραλόγου και αλήθειες που δεν θέλω να πω αλλού. Είναι έρωτας αυτή η επιστροφή και δεν ντρέπομαι που καμιά φορά με πιάνει ο εγωισμός και ότι θέλω να πω τα λέω εδώ. Σαν να […]
Μακάρι να μπορούσα να βάλω σε τάξη και να περάσω στην οθόνη μου τις τόσες ανακατωμένες και αντικρουόμενες σκέψεις μου. Μερικές από αυτές δεν μπορώ ούτε να τις ξεστομίσω… ούτε καν να παραδεχθώ ότι τις έχω… όπως, δεν έχω ζωή… (μαλάκα σύνελθε, εδώ άλλοι είναι στο δρόμο κυριολεκτικά)… δεν έχω όρεξη για ζωή… (είσαι εγωίστρια και […]
«Μαμά έλα να με σταυρώσεις!» (σταυρώνω και ξορκίζω το κακό και στέλνω αγγέλους στο προσκέφαλο της να την προστατεύουν από τα κακά όνειρα – βαριά και υπεύθυνη δουλειά, όχι αστεία). Κάθε βράδυ, τα τελευταία 5 χρόνια, η φράση αυτή σηματοδοτεί τη στιγμή που το βλαστάρι μου έχει πάρει απόφαση να ξαπλώσει επιτέλους στο κρεβάτι της […]
Παραγγελιά στο σύμπαν ήταν αυτό το τζάκι απόψε… και λίγο πιο δίπλα του ένα διαβολεμένο λαπιτόπι να μου γαργαλάει τα δάχτυλα. Το επόμενο βήμα, ο επόμενος δρόμος μετά την τελευταία ¨ανασκαφή¨ ήταν να γράψω αυτά που σκέφτομαι και νιώθω για τις αδελφές μου. Εσκεμμένα δεν τις ανέφερα τότε. Ήθελα χρόνο για να επεξεργαστώ τα δεδομένα […]
Πρώτο παιδί 6μελής οικογένειας (συν παππούς και γιαγιά, συν δύο προγιαγιάδες, το σύνολο δέκα νοματέοι σ’ ένα σπίτι για πολλά πολλά χρόνια). Έπρεπε σε όλα να έχω την πρωτιά και τα πρωτεία. Έμελλε να τρέχω για την πρωτιά και τα πρωτεία και ας μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς. Μέχρι κάπου στα 6-7 είχα το τσαμπουκά […]
(anchoring)… Όπως η άγκυρα ενός πλοίου σε κρατάει με ασφάλεια σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο, έτσι και η αγκύρωση λειτουργεί σαν μια συναισθηματική άγκυρα που σε κρατάει σταθερό σε ήρεμα, ασφαλή(?) και φιλόξενα νερά. Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία αυτόματης σύνδεσης ενός εξωτερικού ερεθίσματος μ’ ένα συγκεκριμένο θετικό συναίσθημα…. Δεν θα ντραπώ και […]
Είναι κάτι μέρες που όλο ξύνω τα νύχια μου για μπελάδες και τελικά αντί για έμπνευση πέφτω σε κάτι νάρκες ξεχασμένες από τον 1ο παγκόσμιο. Έτσι και χθες βράδυ… ψάξε ψάξε βρήκα κάτι που είχα γράψει στο σημειωματάριο μου το περσυνό καλοκαίρι. Δεν ξέρω αν ήταν η ανία μου που με έκανε να γελάσω […]
Πάω κι έρχομαι χωρίς περιοδικότητα. Η άμπωτη και η πλημμυρίδα δεν είναι φίλες μου… γι αυτό μου αφήνουν τα σκουπίδια τους τελευταία πιο συχνά από ποτέ. Καλησπέρα Νυχτερινή μου Εκπομπή. Δεν σε ρωτάω τι κάνεις και πως περνάς για να αποφύγω την παγίδα να μου ανταποδώσεις την ερώτηση. Τι να πω; Λέω καλά και αραδιάζω […]
Στο τέλος λοιπόν να πρέπει να πληρώσω και το λογαριασμό. Να σφίγγω τη γροθιά, να χαμογελώ και να προσπαθώ σαν εγγαστρίμυθος να με πείσω ότι είμαι δυνατή… και σκληρή… και πως δεν πονάω… πως προχωράω για αυτό το όμορφο που δεν έχει έρθει ακόμη. Και πέφτω αργά… και να λέω πως όλα πηγαίνουν […]
Angiecillin's Blog 